عضو شوید


نام کاربری
رمز عبور

:: فراموشی رمز عبور؟

عضویت سریع

نام کاربری
رمز عبور
تکرار رمز
ایمیل
کد تصویری
براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود



سلام به وبسایت اشعار شاعران خوش امدید

تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان اشعار شاعران و آدرس poetry-s.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.







نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

آمار مطالب

:: کل مطالب : 453
:: کل نظرات : 185

آمار کاربران

:: افراد آنلاین : 1
:: تعداد اعضا : 4

کاربران آنلاین


آمار بازدید

:: بازدید امروز : 76
:: باردید دیروز : 74
:: بازدید هفته : 653
:: بازدید ماه : 3457
:: بازدید سال : 8540
:: بازدید کلی : 2254086

RSS

Powered By
loxblog.Com

Poetry.poets

حسین پناهی
جمعه 29 اسفند 1393 ساعت 14:37 | بازدید : 51466 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟
دیوونه کیه؟

 

        عاقل کیه؟

 

               جونور کامل کیه؟

 

واسطه نیار، به عزتت خمارم

 

              حوصله‌ی هیچ کسی رو ندارم

 

کفر نمی‌گم، سوال دارم

 

                   یک تریلی محال دارم

 

                     تازه داره حالیم می‌شه چی‌کاره‌ام

 

                                می‌چرخم و می‌چرخونم ٬ سیاره‌ام !

 

تازه دیدم حرف حسابت منم

 

                         طلای نابت منم

 

                     تازه دیدم که دل دارم، بستمش !

 

راه دیدم نرفته بود ، رفتمش

 

     جوونه‌ی نشکفته رو ، رستمش

 

            ویروس که بود حالیش نبود ، هستمش

 

جواب زنده بودنم مرگ نبود؛

 

                                   جون شما بود؟

 

مردن من مردن یک برگ نبود؛

 

                                تو رو به خدا بود؟

 

اون همه افسانه و افسون ولش؟

 

                        این دل پر خون ولش؟

 

دلهره‌ی گم کردن گدار مارون ولش؟

 

        تماشای پرنده‌ها بالای کارون ولش؟

 

             خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟

 

دیوونه کیه؟

 

      عاقل کیه؟

 

            جونور کامل کیه؟

 

  گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛

 

                                             دویدم !

 

چشم فرستادی برام تا ببینم؛

 

                                           که دیدم !

 

پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟

 

کنار این جوب روون معناش چیه؟

 

                    این همه راز، این همه رمز

 

                             این همه سر و اسرار معماست؟

 

آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟

 

                                             نه والله!

 

مات و پریشونم کنی که چی بشه؟

 

                                             نه بالله!

 

پریشونت نبودم؟

 

                     من ، حیرونت نبودم؟

 

تازه داشتم می‌فهمیدم که فهم من چقدر کمه

 

                اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه

 

گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه

 

                   انجیر می‌خواد دنیا بیاد،

 

                                        آهن و فسفرش کمه

 

چشمای من آهن انجیر شدن

 

             حلقه‌ای از حلقه‌ی زنجیر شدن . . .

 

عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم

 

                  چشم من و انجیرتو بنازم

--------------------------------------------------------

 

مردگان

 

چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان

نه به دستی ظرفی را چرك می كنند

نه به حرفی دلی را آلوده

تنها به شمعی قانعند

و اندكی سكوت...

--------------------------------------------------------

 

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند

 

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند

چون من که آفریده ام از عشق جهانی برای تو

-------------------------------------------------------

 

پروانه

 

این همه نفی

درد جان فرسای دگردیسی جهان است

بر جان هنر ،

تا از کرم کور بی دست و پا

پروانه ای بسازد هزار رنگ !

------------------------------------------------------

 

آلزایمر

 

پیر مرد همسایه ما

                            فقط آلزایمر داشت

دیروز

          بی خودی شلوغش کرده بودند

او فقط فراموش کرده بود

                               که

                                   از خواب بیدار شود!

-----------------------------------------------------

 

به ساعت نگاه می كنم:

 

به ساعت نگاه می كنم:

                          حدود سه نصفه شب است

چشم می بندم تا مبادا چشمانت را از ياد برده باشم

و طبق عادت كنار پنجره می روم

سوسوی چند چراغ مهربان

وسايه های كشدار شبگردانه خميده

و خاكستری گسترده بر حاشيه ها

و صدای هيجان انگيز چند سگ

و بانگ آسمانی چند خروس

از شوق به هوا می پرم چون كودكی ام

و خوشحال كه هنوز

             معمای سبز رودخانه از دور

                                          برايم حل نشده است

آری!

از شوق به هوا می پرم

                            و خوب می دانم

سالهاست كه مرده ام

----------------------------------------------------------

 

بگذار منتـظـر بمانند

 

می دانی؟

یک وقت هایی باید

روی یک تکه کاغذ بنویسی

                           تـعطیــل است!

و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت

باید به خودت استراحت بدهی

دراز بکشی

دست هایت را زیر سرت بگذاری

به آسمان خیره شوی

و بی خیال ســوت بزنی

در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که

پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند

آن وقت با خودت بگویـی :

بگذار منتـظـر بمانند !

--------------------------------------------------

 

به خانه می رفت

 

به خانه می رفت

با كيف 

           و با كلاهی كه بر هوا بود 

چيزی دزديدی؟

                  - مادرش پرسيد -

دعوا كردی باز؟

                     - پدرش گفت -

و برادرش كيفش را زير و رو می كرد 

به دنبال آن چيز 

                   كه در دل پنهان كرده بود 

تنها مادربزرگش ديد 

                      گل سرخی را در دست فشرده كتاب هندسه اش 

                                                                      و خنديده بود

--------------------------------------------------------------------

 

آوار رنگ

 

هیچ وقت

هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد  

امشب دلی کشیدم

شبیه نیمه سیبی 

که به خاطر لرزش دستانم

در زیر آواری از رنگ ها 

ناپدید ماند

-------------------------------------------------------------------

 

بیکرانه

 

در انتهای هر سفر

در آیینه

دار و ندار خویش را مرور می کنم

این خاک تیره این زمین

پاپوش پای خسته ام

این سقف کوتاه آسمان

سرپوش چشم بسته ام

اما خدای دل

در آخرین سفر

در آیینه به جز دو بیکرانه کران

به جز زمین و آسمان

چیزی نمانده است

گم گشته ام ‚ کجا

ندیده ای مرا ؟

-----------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

               

                           چشم من و انجیرتو بنازم . . .



:: برچسب‌ها: شعر حسین پناهی- اشعار حسین پناهی-شعر-حسین پناهی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
شهاب مقربین
جمعه 29 اسفند 1393 ساعت 14:34 | بازدید : 119931 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
وقتی به مرگ فکر می‌کنم
وقتی به مرگ فکر می‌کنم

می‌دانم

باید به زندگی فکر کرد ..

 

وقتی به زندگی فکر می‌کنم

می‌دانم

چیز دیگری نیست

باید به تو فکر کنم ..

 

وقتی به تو فکر می‌کنم

نمی‌دانم

چه کنم ..

----------------------------------------

 

نه این‌ها کاغذی نیستند ...

 

نه

این‌ها کاغذی نیستند

                      که بادشان ببرد

پاره سنگی که روی رویاهایم گذاشتی بردار

روی باد بگذار

رویاهای من‌اند

                 که باد را به‌هم ریخته‌اند.

--------------------------------------

 

از پسِ اين همه برف

 

از پسِ اين همه برف

                        كه در دلم باريد

بوی تو می‌آید

 

گل كاشتی بهار!

-------------------------------------

 

دستت را بده

 

دریا عمیق است

تنهایی عمیق‌تر

دستت را بده

                   با هم دست و پا بزنیم

پیش از آن که غرق شویم

-----------------------------------

 

برف

 

برفی که می‌بارید من بودم

تو را احاطه کردم

در بَرَت گرفتم

گونه‌هایت را نوازش کردم

شانه‌هایت را بوسیدم

و پاره پاره ریختم

                    پیشِ پای تو

 

بر من پا گذاشتی

کوبیده‌تر سخت‌تر محکم‌تر شدم

 

تابیدی به من

               آب شدم

----------------------------------------

 

کاش در ظلمات مانده بودم

 

در ظلمات مانده بودم
بوی تو پیچید در دلم
روشن شد همه جا
تو را دیدم
بوی تو رفت و رفت
محبوبه شب ام
کاش
           در ظلمات مانده بودم

---------------------------------------

 

ای کاش درخت بودم

 

ای کاش درخت بودم

زبانم  زبانِ سکوت بود

تا سکوت تو را می فهمیدم

 

مثل زبان گنجشکی تنها

                  که حرف پاییز را فهمیده است

--------------------------------------

 

گاهی صخره‌ها هم گریه می‌کنند

 

گاهی صخره‌ها هم گریه می‌کنند

ندیده‌ای تو

هرگز هم نخواهی دید

اما صخره‌ها هم گاهی گریه می‌کنند

نمی‌دانی چرا

هرگز هم به تو نخواهم گفت

اما گریه می‌کنند صخره‌ها

دريا‌ها با خود غمی را می‌آورند و می‌برند

اما صخره‌ها نمی‌دانی

وقتی که گریه می‌کنند ...

وقتی که گریه می‌کنند ...

-------------------------------------------

 

شلیک کردی

 

من آویخته از طناب بودم و

تو

      تفنگ در دست

                          شلیک کردی

شلیک کردی به طناب

برگشتم به زندگی

                     خطا رفته بود

دوباره داری نشانه می‌روی

                                قلب هدف را

درست نشانه گرفتی

بزن

     زندگی همین‌ است

                           که شلیک می‌شود از دست‌های تو

----------------------------------------------------------

 

و دیگری

 

ساقه ی علفی

              کنار ساقه ی علفی

                                   در علفزاری انبوه

در باد خم می شویم

                       به سمت دیگری

و دیگری

           به سمت دیگری

و دیگری

           به سمت دیگری

و دیگری...

---------------------------------------------------

 

پل سراسر ...

 

پل سراسر آب‌های خروشان بود  و

رودخانه خشكيده


نه به سمت ديگر رفتيم

نه اين‌سو جريانی در كار بود

--------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



:: برچسب‌ها: شعر شهاب مقربین- اشعار شهاب مقربین-شعر-شهاب مقربین ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
حسین منزوی
جمعه 29 اسفند 1393 ساعت 11:48 | بازدید : 79709 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
چگونه بال زنم تا به ناكجا كه تویی
چگونه بال زنم تا به ناكجا كه تویی

                                 بلندمی پرم اما، نه آن هوا كه تویی

تمام طول خط از نقطه ی كه پر شده است

                                از ابتدا كه تویی تا به انتها كه تویی

ضمیر ها بدل اسم اعظم اند همه

                                از او و ما كه منم تا من و شما كه تویی

تویی جواب سوال قدیم بود و نبود

                                چنانچه پاسخ هر چون و هر چرا كه تویی

به عشق معنی پیچیده داده ای و به زن

                                قدیم تازه و بی مرز بسته تا كه تویی

به رغم خار مغیلان نه مرد نیم رهم

                                از این سغر همه پایان آن خوشا كه تویی

جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا

                                كسی نشسته در آنسوی ماجرا كه تویی

نهادم آینه ای پیش روی آینه ات

                                جهان پر از تو و من شد پر از خدا كه تویی

تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده ای

                                نوشته ها كه تویی نانوشته ها كه تویی

-----------------------------------------------------------------------

 

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم

 

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم

                             آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم

با آسمان مفاخره كردیم تا سحر

                             او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم

او با شهاب بر شب تب كرده خط كشید

                             من برق چشم ملتهبت را رقم زدم

تا كور سوی اختركان بشكند همه

                             از نام تو به بام افق ها ،‌ علمزدم

با وامی از نگاه تو خورشید های شب

                             نظم قدیم شام و سحر را به هم زدم

هر نامه را به نام و به عنوان هر كه بود

                             تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم

تا عشق چون نسیم به خاكسترم وزد

                             شك از تو وام كردم و در باورم زدم

از شادی ام مپرس كه من نیز در ازل

                             همراه خواجه قرعه ی قسمت به غم زدم

 -----------------------------------------------------------------------------------

نام تو را نمی دانم
نام تو را نمی دانم

آری

        اما می دانم

گل ها اگر که

                 نام تو را

                             می دانستند

نسل بهار از این سان

رو سوی انقراض

                       نمی رفت ...

----------------------------------------------------------

 

ای یار دوردست که دل می‌بری هنوز

 

ای یار دور دست که دل می بری هـنوز

                                 چون آتش نهفته به خاکستری هنوز

هر چند خط کشیده بـر آیینه ات زمان

                                 در چشمم از تمام خوبان، سری هنوز

سودای دلنشین نخستین و آخرین!

                                 عمرم گذشت و توام در سری هنوز

ای چلچراغ کهنه که زآن سوی سال ها

                                 از هر چراغ تازه، فروزان تـری هنوز

بالین و بسترم، همه از گل بیاکنی

                                 شب بر حریم خوابم اگر بگذری هنوز

ای نازنین درخت نخستین گناه من!

                                 از میوه های وسوسه بارآوری هنوز

آن سیب های راه به پرهیز بسته را

                                 در سایه سار زلف، تو می پروری هنوز

وان سفـره شبانه نان و شراب را

                                 بر میزهای خواب، تو می گستری هنوز

با جرعه ای ز بوی تو از خویش می روم

                                 آه ای شراب کهنه که در ساغری هنوز

----------------------------------------------------------------------

 

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست

 

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست

                           آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست

در من طلوع آبی آن چشم روشن

                           یاد آور صبح خیال انگیز دریاست

گل کرده باغی از ستاره در نگاهت

                           آن یک چراغانی که در چشم تو برپاست

بیهوده می کوشی که راز عاشقی را

                           از من بپوشانی که در چشم تو پیداست

ما هر دوان خاموش خاموشیم اما

                           چشمان ما را در خموشی گفتگوهاست

دیروزمان را با غروری پوچ گشتیم

                           امروز هم زانسان ولی آینده ماراست

دور از نوازشهای دست مهربانت

                           دستان من در انزوای خویش تنهاست

بگذار دستت راز دستم را بداند

                           بی هیچ پروایی که دست عشق با ماست

----------------------------------------------------------------

 

این بار هم نشد كه ببرم كمند را

 

این بار هم نشد كه ببرم كمند را 

                              و ز پای عشق بگسلم این قید و بند را

این بار هم نشد كه به آتش در افكنم

                              با شعله ای ز چشم تو هر چون و چند را

این بار هم نشد كه كنم خاك راه عشق

                              در مقدم تو، ‌منطق اندیشمند را

این بار هم نشد كه ز كنج دهان تو

                              یغما كنم به بوسه ای آن نوشخند را

تا كی زنم دوباره به گرداب دیگری

                              در چشم های تو دل مشكل پسند را ؟

پروایم از گزند تعلق مده كه من

                              همواره دوست داشته ام این گزند را

من با تو از بلندی و پستی گذشته ام

                              كوتاه گیر قصه ی پست و باند را

-----------------------------------------------------------------

 

پله ها در پیش رویم ، یک به یک دیوار شد

 

پله ها در پیش رویم ، یک به یک دیوار شد

                                 زیر هر سقفی که رفتم ، بر سرم آوار شد

خرق عادت کردم اما بر علیه خویشتن :

                                  تا به گرد گردنم پیچد ، عصایم مار شد

اژدهای خفته ای بود آن زمین استوار

                                  زیر پایم ، ناگه از خواب قرون بیدار شد

مرغ دست آموز خوش خوان ، کرکسی شد لاشه خوار

                                  و آن غزال خانگی ، برگشت و گرگی هار شد

گل فراموشی و هر گلبانگ خاموشی گرفت

                                   بس که در گلشن شبیخون خزان ، تکرار شد

تا بیاویزد از اینان آرزوهای مرا

                                   جا به جا در باغ ویران ، هر درختی ، دار شد

زندگی با تو چه کرد ای عاشق شاعر مگر

                                   کان دل پر آرزو ، از آرزو بیزار شد

بسته خواهد ماند این در هم چنان تا جاودان

                                   گرچه بر وی کوبه های مشتمان ، رگبار شد

زَهره ی سقراط با ما نیست رویاروی مرگ

                                    ورنه جام روزگار از شوکران ، سرشار شد

-------------------------------------------------------------------------------

 

همواره عشق، بی خبر از راه می رسد

 

همواره عشق، بی خبر از راه می رسد

                                   چونان مسافری که به ناگاه  می رسد

وا می نهم به اشک و به مژگان، تدارکش

                                   چون وقت آب و جاروی این راه می رسد

اینت زهی شکوه که نزدت کلام من

                                    با موکب نسیم سحرگاه می رسد

با دیگران نمی نهدت دل به دامانت

                                    چندان که دست خواهش کوتاه می رسد

میلی کمین گرفته پلنگانه در دلم

                                     تا آهوی تو، کی به کمین گاه می رسد!

هنگام وصل ماست، به باغ بزرگ شب

                                     وقتی که سیب نقره یی ماه، می رسد

شاعر! دلت به راه بیاویز و از غزل

                                      طاقی بزن خجسته که دلخواه می رسد

----------------------------------------------------------------------

 

هربار

 

من تو را برای شعر بر نمی گزینم

شعر

        مرا برای تو برگزیده است

در هشیاری

            به سراغت نمی آیم

هربار

       از سوزش انگشتانم

در می یابم

            که باز نام تو را می نوشته ام

 --------------------------------------------------------------------

شاعر تو ... کسی نشناخت
شاعر! تو را زین خیل بی دردان، کسی نشناخت

                              تو مشکلی و هرگزت آسان، کسی نشناخت

کنج خرابت را بسی تسخر زدند اما

                              ... گنج تو را، ای خانه ی ویران کسی نشناخت

جسم تو را تشریح کردند از برای هم

                              امّا تو را ای روح سرگردان! کسی نشناخت

آری تو را، ای گریه ی پوشیده در خنده!

                               وآرامش آبستن طوفان! کسی نشناخت

زین عشق ورزان نسیم و گلشنت، نشگِفت

                               کای گردباد بی سر و سامان! کسی نشناخت

وز دوستداران بزرگ کفر و دینت نیز

                                ای خود تو هم یزدان و هم شیطان! کسی نشناخت

گفتند: این دون است و آن والا، تورا، امّا

                                 ای لحظه ی دیدار جسم و جان! کسی نشناخت

با حکم مرگت روی سینه، سال های سال

                                 آن جا، تو را در گوشه ی یُمگان، کسی نشناخت

فریاد «نای»ت را و بانگ شکوه هایت را،

                                  ای طالع و نام تو ناهمخوان! کسی نشناخت

بی شک تو را در روز قتل عام نیشابور

                                  با آن دریده سینه ی عرفان، کسی نشناخت

ای جوهر شعر تو، چون نام تو برّنده!

                                  ذات تو را ای جوهر برّان! کسی نشناخت

روزی که می خواندی: مخور می، محتسب تیز است!

                                   لحن نوایت را در آن سامان، کسی نشناخت

وقتی که می کندند از تن پوستت را نیز

                                   گویا تو را زآن پوستین پوشان، کسی نشناخت

چون می شدی مخنوق از آن مستان، تو را ای تو،

                                   خاتون شعر و بانوی ایمان! کسی نشناخت

آن دم که گفتی: باز گرد ای عید! از زندان

                                  خشم و خروشت را در آن زندان، کسی نشناخت

چون راز دل با غار می گفتی تورا، هم نیز،

                                   ای شهریار شهر سنگستان، کسی نشناخت

حتّی تو را در پیش روی جوخه ی اعدام

                                   جز صبحگاه خونی میدان، کسی نشناخت

هر کس رسید از عشق ورزیدن به انسان گفت

                                   امّا تو را، ای عاشق انسان! کسی نشناخت.

-------------------------------------------------------------------------

 

پلنگ و ماه

 

خیال خام پلنگ من، به سوی ماه جهیدن بود

                                و ماه را زِ بلندایش، به روی خاك كشیدن بود

پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد

                               كه عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود

گل شكفته ! خداحافظ ، اگرچه لحظه دیدارت

                               شروع وسوسه‌ای در من، به نام دیدن و چیدن بود

من و تو آن دو خطیم آری، موازیان به ناچاری

                               كه هردو باورمان ز آغـاز، به یكدگر نرسیدن بود

اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا

                               بهار در گـل شیپوری، مدام گرم دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به كام من

                               فریبكار دغل‌پیشه، بهانه ‌اش نشنیدن بود

چه سرنوشت غم‌انگیزی، كه كرم كوچك ابریشم

                               تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فكر پریدن بود

-------------------------------------------------------------------------

 

امشب ستاره های مرا آب برده است

 

امشب ستاره های مرا آب برده است 

                                       خورشید واره های مرا، ‌خواب خورده است

نام شهاب های شهید شبانه را

                                      آفاق مه گرفته هم از یاد برده است

ز آسمان بپرس كه جز چاه و گردباد

                                      از چالش زمین چه به خاطر سپرده است

دیگر به داد گمشدگان كس نمی رسد

                                      آن سبز جاودانه هم انگار مرده است

ماه جبین شكسته ی در خون نشسته را

                                      از چارچوب منظره دستی سترده است

عشق - آتشی كه در دلمان شعله می كشید

                                      از سورت هزار زمستان فسرده است

ای آسمان كه سایه ی ابر سیاه تو

                                      چون پنجه ای بزرگ گلویم فشرده است

باری به روی دوش زمین تو نیستم

                                      من اطلسم كه بار جهانم به گرده است

------------------------------------------------------------------------

 

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم

 

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم

                           نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟

                               هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»

                               کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است

                               امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم

دردا که هدر دادیم ، آن ذات ِ گرامی را

                               تیغیم و نمی بّریم ، ابریم و نمی باریم

ما خویش ندانستیم ، بیداری مان از خواب

                               گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم !

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته

                               امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

--------------------------------------------------------------------

 



:: برچسب‌ها: شعر حسین منزوی- اشعار حسین منزوی-شعر-حسین منزوی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
فاضل نظری
جمعه 29 اسفند 1393 ساعت 11:41 | بازدید : 90996 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
من آسمان پر از ابرهای دلگیرم
من آسمان پر از ابرهای دلگیرم

                             اگر تو دلخوری از من ، من از خودم سیرم

من آن طبیب زمین گیر زار و بیمارم

                             که هرچه زهر به خود می دهم نمی میرم

من و تو آتش و اشکیم در دل یک شمع

                             به سرنوشت تو وابسته است تقدیرم

به دام زلف بلندت دچار و سردرگم

                             مرا جدا مکن از حلقه های زنجیرم

درخت سوخته ای در کنار رودم من

                             اگر تو دلخوری از من ، من از خودم سیرم

-----------------------------------------------------------------------

 

خوش آمدی

 

غم‌خوار من به خانه‌ی غم‌ها خوش آمدی

                                      با من به جمع مردم تنها خوش آمدی

بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند

                                      می‌بینمت برای تماشا خوش آمدی

راه نجات از شب گیسوی دوست نیست

                                      ای من، به آخرین شب دنیا خوش آمدی

پایان ماجرای من و عشق روشن است

                                      ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

با برف پیری‌ام سخنی بیش از این نبود

                                      منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

ای عشق ای عزیزترین میهمان عمر

                                      دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی!

-------------------------------------------------------------------------

 

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

 

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

                                   دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا

                                   دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را

                                   قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد

                                   آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست

                                   حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری

                                   گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

----------------------------------------------------------------------

 

هست و نیست

 

چشم به قفل قفسی هست و نیست

                               مژده‌ی فریادرسی هست و نیست

می‌رسد و می‌گذرد زندگی

                               آه که هر دم نفسی هست و نیست

حسرت آزادی‌ام از بند عشق

                               اول و آخر هوسی هست و نیست

مرده‌ام و باز نفس می‌کشم

                               بی تو در این خانه کسی هست و نیست

کیست که چون من به تو دل بسته است؟

                               مثل من ای دوست بسی هست و نیست

-------------------------------------------------------------------

 

عقل بیهوده سر طرح معما دارد

 

عقل بیهوده سر طرح معما دارد

                          بازی عشق مگر شاید و اما دارد

با نسیم سحری دشت پر از لاله شکفت

                          سر سربسته چرا اینهمه رسوا دارد

در خیال آمدی و آینه ی قلب شکست

                          آینه تازه از امروز تماشا دارد

بس که دلتنگم اگر گریه کنم می گویند

                          قطره ای قصد نشان دادن دریا دارد

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است

                          چه سر انجام خوشی گردش دنیا دارد

عشق رازیست که تنها به خدا باید گفت

                          چه سخن ها که خدا با من تنها دارد

-------------------------------------------------------------

آرزو

 

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم

 

                               حال همه خوب است، من اما نگرانم

 

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر

 

                               مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

 

چیزی که میان من و تو نیست غریبی ست

                               صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم ؟!

 

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت

                               اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

از سایه سنگین تو من کمترم آیا ...؟!

                               بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق ...! مرا بیشتر از پیش بمیران

                               آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم

---------------------------------------------------------------

 

بعد از این بگذار قلب بیقراری بشکند

 

بعد از این بگذار قلب بیقراری بشکند

                              گل نمی روید چه غم گر شاخساری بشکند

باید این آیینه را برق نگاهی می شکست

                              پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه ام

                               صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند

شانه هایم تاب زلفت را ندارد پس مخواه

                               تخته سنگی زیر پای آبشاری بشکند

کاروان غنچه های سرخ روزی می رسد

                               قیمت لبهای سرخت روزگاری بشکند

-------------------------------------------------------------------

 

تو آن بُتی که پرستیدنت خطایی نیست

 

تو آن بُتی که پرستیدنت خطایی نیست

                              و گر خطاست مرا از خطا ابایی نیست

بیا که در شب گرداب زلف موّاجت

                              به غیر گوشه ی چشم تو ناخدایی نیست

درون خاک، دلم می تپد هنوز اینجا

                              به جز صدای قدم های تو صدایی نیست

نه حرف عقل بزن با کسی نه لاف جنون

                              که هر کجا خبری هست ادعایی نیست

دلیل عشق فراموش کردن دنیاست

                              و گرنه بین من و دوست ماجرایی نیست

سفر به مقصد سر در گمی رسید چه خوب

                              که در ادامه ی این راه ردّ پایی نیست

------------------------------------------------------------------

 

تا ذره ای ز درد خودم را نشان دهم

 

تا ذره ای ز درد خودم را نشان دهم

                              بگذار در جدا شدن از یار جان دهم 

همچون نسیم می گذرد تا به رفتنش

                              چون بوته زار دست برایش تکان دهم 

دل برده از من آنکه ز من دل بریده است

                              دیگردر این قمار نباید زیان دهم 

یعقوب صبر داشت و دوری کشیده بود

                              چون نیستم صبور چرا امتحان دهم

یوسف فروختن به زر ناب هم خطاست

                              نفرین اگر تو را به تمام جهان دهم

-----------------------------------------------------------------

 

نشسته سايه‌ای از آفتاب بر رويش

 

نشسته سايه‌ای از آفتاب بر رويش

                                  به روی شانه طوفان رهاست گيسويش

ز دوردست سواران دوباره می‌آيند

                                  كه بگذرند به اسبان خويش از رويش

كجاست يوسف مجروح پيرهن‌چاكم

                                  كه باد از دل صحرا می‌آورد بويش

كسی بزرگ‌تر از امتحان ابراهيم

                                  كسی چنان كه به مذبح بريد چاقويش

نشسته است كنارش كسی كه می‌گريد

                                  كسی كه دست گرفته به روی پهلويش

هزار مرتبه پرسيده‌ام زخود او كيست

                                  كه اين غريب نهاده است سر به زانويش

كسی در آن طرف دشت‌ها نه معلوم است

                                  كجای حادثه افتاده است بازويش

كسی كه با لب خشك و ترك‌ترك شده‌اش

                                  نشسته تير به زير كمان ابرويش

كسی است وارث اين دردها كه چون كوه است

                                  عجب كه كوه ز ماتم سپيد شد مويش

عجب كه كوه شده چون نسيم سرگردان

                                  كه عشق می‌كشد از هر طرف به هر سويش

طلوع می‌كند اكنون به روی نيزه سری

                                  به روی شانه طوفان رهاست گيسويش

--------------------------------------------------------------------------

 

دلربایی

 

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است

                          در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

قصه ی فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه

                          دل به دست آوردن از کشور گشایی بهتر است

تشنگانِ مِهر محتاج ترحم نیستند

                          کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

باشد ای عقل معاش اندیش، با معنای عشق -

                          آشنایم کن ولی نا آشنایی بهتر است

فهم این رندی برای اهل معنا سخت نیست

                          دلبری خوب است، اما دلربایی بهتر است

هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست

                          اینکه در آیینه گیسو می گشایی بهتر است

کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من

                          « آرزوی وصل » از « بیم جدایی » بهتر است

-------------------------------------------------------------------------

 

سرگردانی

 

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم

                                بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم

                                ولی از خویشتن جز گردی به دامانی نمی بینم

چه بر ما رفته است ای عمر ؟ ای یاقوت بی قیمت !

                                که غیر از مرگ گردنبند ارزانی نمی بینم

زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم ؟

                                که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد

                                که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم

-------------------------------------------------------------------------

 

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

 

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

                              حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

ای موی پریشان تو دریای خروشان

                              بگذار مرا غرق کند این شب مواج

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم

                              یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج

ای کشتۀ سوزاندۀ بر باد سپرده

                              جز عشق نیاموختی از قصه حلاج

یک بار دگر کاش به ساحل برسانی

                              صندوقچه ای را که رها گشته در امواج

 

-------------------------------------------------------------------
انگار که از مشت قفس رستی و رفتی

 

انگار که از مشت قفس رستی و رفتی

                                 یکباره به روی همه در بستی و رفتی

هر لحظه‌ی همراهی ما خاطره ای بود

                                 اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی

نفرین به وفاداری‌ات ای دوست که با من

                                 پیمان سر پیمان شکنی بستی و رفتی

چون خاطره‌ی غنچه‌ی پرپر شده در باد

                                 در حافظه‌ی باغچه ها هستی و رفتی

جا ماندن تصویر تو در سینه‌ی من! آه!

                                 این آینه را آه که نشکستی و رفتی

--------------------------------------------------------------------

خطی کشید روی تمام سوال ها
خطی کشید روی تمام سوال ها

                           تعریف ها معادله ها احتمال ها

خطی کشید روی تساوی عقل و عشق

                           خطی دگر به قائده ها و مثال ها

خطی دگر کشید به قانون خویشتن

                           قانون لحظه ها و زمان ها و سال ها

از خود کشید دست و به خود نیز خط کشید

                           خطی به روی دفتر خط ها و خال ها

خط ها به هم رسید و به یک جمله ختم شد

                           با عشق ممکن است تمام محال ها

-------------------------------------------------------------------

 

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

 

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

                                      دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا

                                      دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را

                                      قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست 

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد

                                      آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست

                                      حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری

                                      گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

------------------------------------------------------------------------

 

ناگهان

 

ای رفته کم‌کم از دل و جان، ناگهان بیا

                                مثل خدا به یاد ستمدیدگان بیا

قصد من از حیات، تماشای چشم توست

                                ای جان فدای چشم تو؛ با قصد جان بیا

چشم حسود کور، سخن با کسی مگو

                                از من نشان بپرس ولی‌ بی‌نشان بیا

ایمان خلق و صبر مرا امتحان مکن

                                بی‌ آنکه دلبری کنی از این و آن بیا

قلب مرا هنوز به یغما نبرده‌ای

                                ای راهزن دوباره به این کاروان بیا

------------------------------------------------------------------

 

سرسبز دل از شاخه بریدم، تو چه کردی؟

 

سرسبز دل از شاخه بریدم، تو چه کردی؟

                                  افتادم و بر خاک رسیدم، تو چه کردی؟

من شور و شر موج و تو سرسختی ساحل

                                  روزی که به سوی تو دویدم، تو چه کردی؟

هرکس به تو از شوق فرستاد پیامی

                                  من قاصد خود بودم و دیدم تو چه کردی

مغرور، ولی دست به دامان رقیبان

                                  رسوا شدم و طعنه شنیدم، تو چه کردی؟

«تنهایی و رسوایی»، «بی‌مهری و آزار»

                                  ای عشق، ببین من چه کشیدم تو چه کردی

------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



:: برچسب‌ها: شعرفاضل نظری- اشعارفاضل نظری-شعر-فاضل نظری ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نجمه زارع
پنج شنبه 28 اسفند 1393 ساعت 21:49 | بازدید : 144683 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
یک درختِ پیرم و سهم تبرها می‌شوم
یک درختِ پیرم و سهم تبرها می‌شوم

                         مرده‌ام، دارم خوراکِ جانورها می‌شوم

بی‌خیال از رنجِ فریادم ترد‌ّد می‌کنند

                         باعث لبخندِ تلخِ رهگذرها می‌شوم

با زبان لالِ خود حس می‌کنم این روزها

                         هم‌نشین و هم‌کلام ِ ‌کور و کرها می‌شوم

هیچ‌کس دیگر کنارم نیست، می‌ترسم از این

                         این‌که دارم مثل مفقود الاثرها می‌شوم

...

عاقبت یک روز با طرزِ عجیب و تازه‌ای

                         می‌کُشم خود را و سرفصلِ خبرها می‌شوم!

------------------------------------------------------------------

 

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست

 

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست

                              عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان - دریا! تو را دیدم حواسم پرت شد

                              کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید

                              هی صدا در کوه، هی “من عاشقت هستم” شکست

بعد ِ تو آیینه های شعر، سنگم می زدند

                              دل به هر آیینه، هر آیینه ای بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد

                              قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمی دانم چه شد

                              پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست

-------------------------------------------------------------------------

 

شب است و باز چراغِ اتاق می‌سوزد

 

شب است و باز چراغِ اتاق می‌سوزد

                                 دلم در آتش آن اتّفاق می‌سوزد

در این یکی دو شبه حال من عوض شده است

                                 و طرز زندگی‌ام کاملاً عوض شده است

صدای کوچه و بازار را نمی‌شنوم

                                 و مدتی‌ست که اخبار را نمی‌شنوم

اتاق پر شده از بوی لاله‌عباسی

                                 من و دومرتبه تصمیم‌های احساسی

اتاق، محفظه‌ی کوچک قرنطینه

                                 کنار پنجره... بیمار... صبحِ آدینه

کنار پنجره بودم که آسمان لرزید

                                 دو قلب کوچک همزاد همزمان لرزید

نگاه‌های شما یک نگاه عادی نیست

                                 و گفته‌اید که عاشق‌شدن ارادی نیست

چه ناگهانی و ناباورانه آن شب سرد

                                 تب تکلّف تقدیر زیر و رویم کرد

تو حُسنِ مطلع رنجیدن و بزرگ شدن

                                 و خط قرمز دنیای کودکانه‌ی من

من و دوراهی و بیراهه‌ها و زوزه‌ی باد

                                 و مانده‌ام که جواب تو را چه باید داد

شب است و باز چراغ اتاق می‌سوزد

                                 به ماه یک نفر انگار چشم می‌دوزد

چگونه می‌گذرند این مراحل تازه؟؟...

                                 هزار پرسش و خمیازه پشت خمیازه

هوای ابری و اندوهِ باید و شاید

                                 هنوز پنجره باز است و باد می‌آید

چه‌قدر خسته‌ام از فکرهای دیرینه

                                 به خواب می‌روم این‌جا کنار شومینه

چراغ خانه‌ی ما نیمه‌روشن است انگار

                                 و خواب‌های تو درباره‌ی من است انگار

چراغ خانه، چراغ اتاق روشن نیست

                                 هنوز آخر این این اتفاق روشن نیست

--------------------------------------------------------------------

 

از خاطرات گمشده می‌آیم تابوتی از نگاه تو بر دوشم

 

از خاطرات گمشده می‌آیم تابوتی از نگاه تو بر دوشم

                     بعد از تو من به رسمِ عزاداران غیر از لباسِ تیره نمی‌پوشم

در سردسیری از منِ بیهوده وقتی که پوچ و خسته و دلسردم

                     شب ‌ها شبیه خواب و خیال انگار تب می ‌کند تن تو در آغوشم

تکثیر می ‌شوند و نمی ‌میرند سلول ‌های خاطره ات در من

                     انگار مانده چشم تو در چشمم لحن صدای گرمِ تو در گوشم

هرچند زیر این‌همه خاکستر، آتش بگیر و شعله بکش در من

                     حتی پس از گذشت هزاران سال روشن شو ای ستاره خاموشم

بعد از تو شاید عاقبتِ من نیز مانند خواجه حافظِ شیراز است

                     من زنده‌ام به شعر و پس از مرگم مردُم نمی‌کنند فراموشم

---------------------------------------------------------------------------

 

گرم است

 

فضای خانه که از خنده‌های ما گرم است

                              چه عاشقانه نفس می‌کشم!، هوا گرم است

دوباره «دیده‌امت»، زُل بزن به چشمانی

                              که از حرارتِ «من دیده‌ام ترا» گرم است

بگو دومرتبه این را که: «دوستت دارم»

                              دلم هنوز به این جمله‌ی شما گرم است

بیا گناه کنیم عشق را... نترس خدا

                              هزار مشغله دارد، سرِ خدا گرم است

من و تو اهل بهشتیم اگرچه می‌گویند

                              جهنم از هیجانات ما دو تا گرم است

                        .................

به من نگاه کنی؛ شعرِ تازه می‌گویم

                              که در نگاه تو بازارِ شعرها گرم است

-----------------------------------------------------------------

 

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

 

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

                                       نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد

شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

                                       کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟

چه می‌کنی اگر او را که خواستی یک عمر

                                        به راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...

رها کنی، برود، از دلت جدا باشد

                                        به آنکه دوست‌ترش داشته ... به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند

                                        خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

گلایه‌ای نکنی بغض خویش را بخوری

                                        که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که ... نه! نفرین نمی‌کنم که مباد

                                        به او که عاشق او بوده‌ام زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود

                                        خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

---------------------------------------------------------------------

 

این‌جا دلم برای تو هِی شور می‌زند

 

تو نیستی و این در و دیوار هیچ‌وقت...

                               غیر از تو من به هیچ‌کس انگار هیچ‌وقت...

این‌جا دلم برای تو هِی شور می‌زند

                               از خود مواظبت کن و نگذار هیچ‌وقت...

اخبار گفت شهر شما امن و راحت است

                               من باورم نمی‌شود، اخبار هیچ‌وقت...

حیفند روزهای جوانی، نمی‌شوند

                               این روزها دو مرتبه تکرار هیچ‌وقت

من نیستم بیا و فراموش کن مرا

                               کی بوده‌ام برات سزاوار؟... هیچ‌وقت!

بگذار من شکسته شوم تو صبور باش

                               جوری بمان همیشه که انگار هیچ‌وقت...

---------------------------------------------------------------------

 

وقتی دلم به سمت تو مایل نمی‌شود

 

وقتی دلم به سمت تو مایل نمی‌شود

                                باید بگویم اسم دلم، دل نمی‌شود

دیوانه‌ام بخوان که به عقلم نیاورند

                                دیوانه‌ی تو است که عاقل نمی‌شود

تکلیف پای عابران چیست؟ آیه‌ای

                                از آسمان فاصله نازل نمی‌شود

خط می‌زنم غبار هوا را که بنگرم

                                آیا کسی زِ پنجره داخل نمی‌شود؟

می‌خواستم رها شوم از عاشقانه‌ها

                                دیدم که در نگاه تو حاصل نمی‌شود

تا نیستی تمام غزل‌ها معلّق اند

                                این شعر مدتی‌ست که کامل نمی‌شود

---------------------------------------------------------------

 

ما دو تا…

 

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا…

                                     جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا…

وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت

                                     تصدیق گفته‌های «هِگِل» بود و ما دو تا…

روز قرارِ اوّل و میز و سکوت و چای

                                     سنگینی هوای هتل بود و ما دو تا

افتاد روی میز ورق‌های سرنوشت

                                     فنجان و فال و بی‌بی و دِل بود و ما دو تا

کم‌کم زمانه داشت به هم می‌رساندمان

                                     در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا…

تا آفتاب زد همه جا تار شد برام

                                     دنیا چه‌قدر سرد و کسل بود و ما دو تا،

از خواب می‌پریم که این ماجرا فقط

                                     یک آرزوی مانده به دِل بود و ما دو تا…

----------------------------------------------------------------------------

 

من سعدی‌ام اگر تو گلستان من شوی

 

من را نگاه كن كه دلم شعله ‌ور شود

                                      بگذار در من این هیجان بیشتر شود

قلبم هنوز زیر غزل لرزه‌های توست

                                      بگذار تا بلرزد و زیر و زبر شود

من سعدی‌ام اگر تو گلستان من شوی

                                      من مولوی سماع تو برپا اگر شود

من حافظم اگر تو نگاهم كنی اگر

                                      شیراز چشم‌های تو پر شور و شر شود

«ترسم كه اشك در غم ما پرده‌در شود

                                      وین راز سر به مهر به عالم سمر شود»

آنقدر واضح است غم بی تو بودنم

                                      اصلا بعید نیست كه دنیا خبر شود

دیگر سپرده‌ام به تو خود را كه زندگی

                                              هر گونه كه تو خواستی آنگونه سر شود

-------------------------------------------------------------------------------

 

تو دلت را جای من بگذار شاعر می‌شود

 

غم که می‌آید در و دیوار، شاعر می‌شود

                                    در تو زندانی‌ترین رفتار شاعر می‌شود

می‌نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

                                    خط‌کش و نقاله و پرگار، شاعر می‌شود

تا چه حد این حرف‌ها را می‌توانی حس کنی؟

                                    حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می‌شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم

                                    از تو تا دورم دلم انگار شاعر می‌شود

باز می‌پرسی: چه‌طور این‌گونه شاعر شد دلت؟

                                    تو دلت را جای من بگذار شاعر می‌شود

گرچه می‌دانم نمی‌دانی چه دارم می‌کشم

                                    از تو می‌گوید دلم هر بار شاعر می‌شود

------------------------------------------------------------------------

 

قلم كنار تو افتاده، ليقه خشك شده

 

قلم كنار تو افتاده، ليقه خشك شده

                                حروف عشق به خط عتيقه خشك شده

دوباره زخم تو گل كرده، دوم ماه است

                                زمان به روي دو و ده دقيقه خشك شده

كنار پنجره‌ای ماه می‌وزد، داري

                                به سمت كوچه نگاهِ عميق خشك شده

از آن قرار برای تو اين فقط مانده ست

                                گلی كه بر سر جيب جليقه خشك شده

هجوم خاطره‌ها، چشم‌های تو بسته ست

                                و دست‌های تو روی شقيقه خشك شده

برای عشق تو سرمشق تازه می‌خواهی:

                                قلم كنار تو افتاده، ليقه خشك شده

----------------------------------------------------------------

 

شعر تو روی دفتر من درد می‌کند

 

قلبت که می‌زند، سر من درد می‌کند

                              این روزها سراسر من درد می‌کند

قلبت که ... نیمه‌ی چپ من تیر می‌کشد

                              تب کرده، نیم دیگر من درد می‌کند

تحریک می‌کند عصب چشم‌هام را

                              چشمی که در برابر من درد می‌کند

شاید تو وصله‌ی تن من نیستی، چقدر

                              جای تو روی پیکر من درد می‌کند

هی سعی می‌کنم که تو را کیمیا کنم

                              هی دست‌های مس‌گر من درد می‌کند

دیر است پس چرا متولد نمی‌شوی؟!

                              شعر تو روی دفتر من درد می‌کند

--------------------------------------------------------------

 

آرامم نکرد

 

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد

                                    هر چه کردم - هر چه - آه انگار آرامم نکرد

روستا از چشم من افتاد، دیگر مثل قبل

                                    گرمی آغوش شالیزار آرامم نکرد

بی تو خشکیدند پاهایم کسی را هم نبرد

                                    درد دل با سایه ی دیوار آرامم نکرد

خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد

                                    خواستم اما نشد، این کار آرامم نکرد

سوختم آن گونه در تب، آه از مادر بپرس

                                    دستمال تب بر نم دار آرامم نکرد

ذوق شعرم را کجا برد؟ که بعد از رفتنت

                                    عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

-------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



:: برچسب‌ها: شعر نجمه زارع- اشعارنجمه زارع-شعر-نجمه زارع ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
مهدی فرجی
پنج شنبه 28 اسفند 1393 ساعت 21:47 | بازدید : 95876 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
هر طرف رو کن و تردید نکن سوی منی
هر طرف رو کن و تردید نکن سوی منی

                         باز در چشم‌ رس دیده‌ی پر سوی منی‌

تا ابد گر چه عزیزی ولی از یاد نبر

                         چشم من باشی، در سایه ابروی منی

در غمم رفته‌ای و با خوشی‌ام آمده‌ای

                         چه کنم؟ خوی تو این است پرستوی منی

چشم بادامی و شیرین و خوش و بانمکی

                         چینی و تازی و ایرانی و هندوی منی

گوش تا گوش به صحرا بخرام و نهراس

                         شیرها خاطرشان هست که آهوی منی

-----------------------------------------------------------------

 

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

 

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

                           راهی دورترین نقطه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق، خودت می دانی

                           من زمینگیر شدم تا تو، مبادا بشوی

آی! مثل خوره این فکر عذابم می داد؛

                           چوب ما را بخوری، ورد زبان ها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

                           من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

                           باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

                           تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از وامق و مجنون شده است

                           می توانی عذرا باشی،  لیلا بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

                           در دل سنگ ترین آدم ها جا بشوی

بعد از این، مرگ نفس های مرا می شمرد

                           فقط از این نگرانم که تو تنها بشوی

---------------------------------------------------------------

 

شکسته اند

 

باید کمک کنی، کمرم را شکسته اند

                            بالم نمی دهند، پرم را شکسته اند

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

                            پل های امن ِ پشت سرم را شکسته اند

هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند

                            هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند

حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند

                            آیینه های دور و برم را شکسته اند

گل های قاصدک خبرم را نمی برند

                            پای همیشه ی سفرم را شکسته اند

حالا تو نیستی و دهان های هرزه گو

                            با سنگ ِ حرف ِ مُفت، سرم را شکسته اند
--------------------------------------------------------------------
خدا - تو را به همان صورتی که می خواهم -
خدا - تو را به همان صورتی که می خواهم -

                                   قلم بدست گرفت و کشید همراهم

کسی به نام من از ساعت جهان گم شد

                                   همان دقیقه که پیدا شدی سر راهم

قبول دارم - تقصیر سربزیری توست

                                   اگر رسید به آن سیب دست کوتاهم

پر از ظرافت و زیبائی زنی - اما

                                   تورا بخاطر این چیزها نمی خواهم

به کاسه کلمات زمین نمی گنجی

                                   برای درک تو درمانده است دنیا هم

تو دوست داری شهر مرا و معتاد است

                                   به کفش های تو پس کوچه های اینجا هم

-----------------------------------------------------------------------

 

قبول کن

 

شوق پر کشیدن است در سرم قبول کن

                               دل شکسته ام اگر نمی پرم قبول کن

اینکه دور دور باشم از تو و نبینمت

                               جا نمی شود به حجم باورم قبول کن

گاه پر زدن در آسمان شعرهات را

                               از من - از منی که یک کبوترم قبول کن

در اطاق رازهای تو سرک نمی کشم

                               بیش از آنچه خواستی نمی پرم قبول کن

قدر یک قفس که خلوتت بهم نمی خورد

                               گاه نامه می برم - می آورم - قبول کن

پاکم آنقدر که آسمان صاف تيرماه

                               با تو چشم پاک يک برادرم - قبول کن

هی نگو که عشقمان جداست شعرمان جداست

                               بی تو من نه عاشقم نه شاعرم قبول کن

 

آب ...

 وقتی آب این قدر گذشته از سرم

                               من نمی توانم از تو بگذرم قبول کن

---------------------------------------------------------------------

 

همیشه در دل همدیگریم و دور از هم

 

همیشه در دل همدیگریم و دور از هم

                                  چقدر خاطره داریم با مرور از هم

دو ریل در دو مسیر مخالفیم و بهم

                                  نمی رسیم بجز لحظه ی عبور از هم

تو من ، تو من ، تو منی ، من تو ، من تو ، من تو شدم

                                  اگر چه مرگ جدامان کند به زور از هم

نه ، تن نده پری من ! تو ورد ها بلدی

                                  بخوان که پاره شود بند های تور از هم

نه ، مثل ریل نه ... فکر دوباره آمدنیم

                                  شبیه عقربه ها لحظه ی عبور از هم

------------------------------------------------------------------

 

من خواستم که خواب و خیال خودم شوی

 

من خواستم که خواب و خیال خودم شوی

                                رویا شوی امید محال خودم شوی

لرزید دستهایم و سرگیجه ام گرفت

                                آوردمت دلیل زوال خودم شوی

یا در دلم شناور یا بر تنم روان

                                ماهی و ماه حوض زلال خودم شوی

هر روز بیشتر به تو نزدیک می شوم

                                چیزی نمانده است که مال خودم شوی

حالا تو چشمهای منی ابر شو ببار

                                تا قطره قطره گریه به حال خودم شوی

عاشق نمی شوی سر این شرط بسته ام

                                نه ... حاضرم ببازم و مال خودم شوی

------------------------------------------------------------------

چقدر ساکتی

 

سرت که درد نمی آید از سوالاتم؟

                                          مرا ببخش که این قدر بی مبالاتم

چطور این همه جریان گرفته ای در من

                                          و مو به موی تو جاریست در خیالاتم؟

بگو به من که همان آدم همیشگی ام؟

                                          نه... مدتیست که تغییر کرده حالاتم

چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم؟

                                          درست از آب درآیند احتمالاتم

تو محشری به خدا، من بهشت گم شده ام

                                          تو اتفاق می افتی، من از محالاتم

چقدر ساکتی و من چقدر حرف زدم

                                          دوباره گیج شدی حتما" از سوالاتم

دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی

                                          مرا ببخش که این قدر بی مبالاتم

------------------------------------------------------------------------

 

چیزی نگو دزدانه و شیرین تماشا کن

چیزی نگو دزدانه و شیرین تماشا کن

                                  بنشین و مثل دختری سنگین تماشا کن

یک کاروانِ خیس ِابریشم همین حالا

                                  از زیر چشم م رفت سمت چین تماشا کن!

بر شانه ات نگذاشتم سر با خودم گفتم

                                  آن قله ها را از همین پایین تماشا کن

آن آبشاری را که از قوس کمرگاهش

                                  جاری ست نافرمان و بی تمکین تماشا کن

مرد خدا را هر اذانِ صبح در کافه

                                  ای چشم های کافرِ بی دین! تماشا کن

"من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور "

                                  من قرن ها رنج ام در این تضمین تماشا کن

چون بشکنم عکس تو در هر تکه ام پیداست

                                  باور نداری بشکن و بنشین تماشا کن

-------------------------------------------------------------------------

 

قهوه خانه 2

 

باز کن در را دوچشم پر شراب آورده ام

                              از سر کوه بلند تاک آب آورده ام

آنقَدَر داغم که آتش نيست....نورم را ببين!

                              شعله را پايين بکش من آفتاب آورده ام

ميزهايت را به چای تيره نازيبا نکن

                              خمره ای آبستنِ سرخيٌ ناب آورده ام

پلکها را میپراند، چشمها را می بَرد

                              داروی بيداری و جادوی خواب آورده ام

سوره هايم جامها وآيه هايم جرعه هاست

                              وحی نازل از ازل دارم کتاب آورده ام

قهوه چی!ديوانه ميگويی به من اما مگر ـ

                              حال تو خوب است و من حال خراب آورده ام

بد حسابی کرده ام ،دستم ولی امشب پُر است

                              صبر کن لب تر کنم حرف حساب آورده ام

من سرم داغ است و مستی در دلم قُل ميزند

                              جام آتش روی قليان شراب آورده ام

باز کن...من خنده های مشتريهای تو را

                              پشت در با گريه ساعتهاست تاب آورده ام...

------------------------------------------------------------------------

 

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی

 

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی

                                    بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی

یک آسمان پرندگی ام دادی و مرا

                                    در تنگنای از تو پریدن گذاشتی

وقتی که آب و دانه برایم نریختی

                                    وقتی کلید در قفس من گذاشتی

امروز از همیشه پشیمان تر آمدی

                                    دنبال من بنای دویدن گذاشتی

من نیستم... نگاه کن این باغ سوخته

                                    تاوان آتشی ست که روشن گذاشتی

گیرم هنوز تشنه حرف توام ولی

                                    گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی؟!

آلوچه های چشم تو مثل گذشته اند

                                    اما برای من دل چیدن گذاشتی؟

حالا برو برو که تو این نان تلخ را

                                    در سفره ای به سادگی من گذاشتی

--------------------------------------------------------------------



:: برچسب‌ها: شعر مهدی فرجی- اشعارمهدی فرجی-شعر-مهدی فرجی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
مریم سقلاطونی
پنج شنبه 28 اسفند 1393 ساعت 21:28 | بازدید : 26092 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
یک روز می رسیم به هم حرف می زنم
من عاشق سکوتم و کم حرف می زنم

                              هر وقت دل شکسته ترم حرف می زنم

از تو شنیده ام که حریم خداست دل

                              با تو از آستان حرم حرف می زنم

مثل «فروغ» دلخوش یک شام تیره ام

                              وقتی که از نهایت غم حرف می زنم

من عاشق سکوتم و رنجی همیشگی

                              با لهجه ی سیاه قلم حرف می زنم

دریا تویی و رود منم؛ رود رهگذر

                              یک روز می رسیم به هم حرف می زنم

آن وقت در کنار تو آرام می شوم

                              آن وقت با زبان دلم حرف می زنم

این نامه چند خط غم هر روزه ی من است

                              من شاعرم... به لحن قلم حرف می زنم

-------------------------------------------------------------------

 

تو مهربان تر از آنی که فکر می کردم

 

تو مهربان تر از آنی که فکر می کردم

                            درست مثل همانی که فکر می کردم

شبیه . . . ساده بگویم کسی شبیهت نیست

                            هنوز هم تو چنانی که فکر می کردم

تو جان شعر منی و جهان چشمانم

                            مباد بی تو جهانی که فکر می کردم

تمام دلخوشی لحظه های من از توست

                            تو آن آن زمانی که فکر می کردم

درست مثل همانی که در پی ات بودم

                            درست مثل همانی که فکر می کردم

---------------------------------------------------------------

 



:: برچسب‌ها: شعر مریم سقلاطونی- اشعار مریم سقلاطونی-شعر-مریم سقلاطونی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
محمد احمدی
پنج شنبه 28 اسفند 1393 ساعت 21:22 | بازدید : 52710 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
سقف سکوتم را می شکنی
سقف سکوتم را می شکنی

و آوار می شوی

                   تنهاییم را،

آخر؛

ازخلال کدام پنجره می وزی

که این همه

                طوفانی خرابم می کنی.

---------------------------------------------------

 

سقف را از خودش می آویزد

 

سقف را از خودش می آویزد

و گشوده چشم

                 بهت خیابان را به تماشا می گیرد

و بالا می رود طناب را

بی که بداند خویش

                     سالیانی پیشتر

چارپایه را

               به دود نشسته بود.

--------------------------------------------------

 

وهم

 

نه آنگونه بود

 

                  که تو می اندیشیدی

و نه آنطور 

              که من می گفتم

خاطرت که هست !

تمام راه

           باد می آمد

تمام راه

           تگرگ بود

 

و آنچه فانوس دریاییش می پنداشتیم

تنها

کور سوی کرم شبتابی بود

                               در طوفانی روزگارمان

کورسویی که نه

                    به ساحل نجاتمان رهنمون بود،

بل به ورطه وهم مان می کشاند

 

حال

بگذار که من

تن به آرامش مرداب سپارم

و تو

در پی دریایت باش.

--------------------------------------------------------

 

فاصله میان من تا تو
فاصله میان من تا تو

                     تنها به اندازه نگاهیست

تا سری بگردانم

                        و

                             ببینمت.

 

نیستی ؟!

 

لطفا هشدار مرا جدی بگیر

چترت را ببند

                و به قایقی بی اندیش

تا از سیلی که در راه است

                             ایمن شوی

 

بارانی که در دلم می باری

طوفانیست

             بسیار طوفانیست.

--------------------------------------------------------

حالا سرم از آسمان هم می گذرد ...
حالا سرم از آسمان هم می گذرد

و دستهایم

           ستاره می چینند

از زمینیان دورم

                    دور

چرا که تو،

             سلام مرا؛

                           سر تکان دادی.

---------------------------------------------------------

 

اگرچه سرد و دلگیرم ...

 

اگرچه

        سرد و دلگیرم؛

بیا

با تو

           تمام لحظه ها را

                                 جشن می گیرم.

--------------------------------------------------------

 

گمشده در مه

 

گاهی که صدایم را در باد می پیچیدم

و عقده هایم را در گلو می فشردم

تو را می دیدم

فرشته ای  که با لباسی سپید

در ازدحام نور

                  گم می شد

پس در امتداد جاده می دویدم

و نام تو را

            که نمی دانم چه بود

                                  فریاد می کردم

و تو

       آرام آرام

با تنی که مه می گرفت

                        گم می شدی

و من هم...

آه

چندیست باد نیامده

آخر قصه را فراموش کرده ام.

--------------------------------------------------------

 

فریاد می کنی که رویین تنی

 

فریاد می کنی که رویین تنی

اما باز

      خوب می دانی که چیزی جایی

برای شکسته شدنت پنهان کرده ای

چشم

      یا قوزک پا

هوار صداقت مزن

تازه ژاندارک هم که باشی

آخر قصه

           به دروغ خودت اعتراف می کنی

من نه آشیلم

              ونه قدیسی بر صلیب

اما نمی دانم از چه رو

                          بازپرس سمجم نمی فهمد

اگر چه پسرک راست می گوید

لیک

      من

          دزد

               نیستم.

 -----------------------------------------------------------

پرندگان گریخته از قفس
آری

حق با شماست

همیشه پرندگان گریخته از قفس

                       زود تر از گنجشکان گرسنه زمستان می میرند

و هیچکس

             از هیچکس نخواهد پرسید

کدامین گربه

               از کدامین لاشه

                                 سیر گشته است.

----------------------------------------------------

 

آن جاده خاکی

 

تو نیستی

و دیگر برای کسی

                 چه فرق می کند که من

                                 شعری گفته باشم یا نه

وقتی که نیستی

           تمام آوازهایم

             بر دیوار های سرد

                             سُر می خورند

و پاهایم

              خاطرات خاک خورده آن جاده خاکی را

                                                     مرور می کنند

و دیگر شعر

               بالی برای پرواز نیست

بندیست که مرا

           در چار دیوار اتاقم

                           به زنجیر می کشند.

----------------------------------------------------------------

 

بوی دستان تو

 

همین برای من خسته کافیست

که بدانم هستی

هر چند دور

دور تر از آنکه

دستی از خیالم به دستی از رویایت برسد

 

در هوایی که به درون می کشم

پر از خاطراتی ست که

به یادگار از تو

در اطاقم سیلان دارند

 

آه دستانم

               دستانم هنوز بوی تو را می دهند.

-------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 



:: برچسب‌ها: شعرمحمد احمدی- اشعار محمد احمدی-شعر-محمد احمدی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
رسول یونان
چهار شنبه 27 اسفند 1393 ساعت 18:31 | بازدید : 72417 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
اگر مرا دوست نداشته باشی
اگر مرا دوست نداشته باشی

دراز می‌کشم و می‌میرم

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است

و نه ناگهان محو شدن

مرگ دوست نداشتن توست

درست آن موقع که باید دوست بداری

---------------------------------------------

 

چه اشتباه دل انگیزی...

 

نه امپراطورم

و نه ستاره ای در مشت دارم

اما خودم را

          با کسی که خیلی خوشبخت است

                                           اشتباه گرفته ام

و به جای او نفس می کشم

راه می روم

غدا می خورم

می خوابم و...

چه اشتباه دل انگیزی...

---------------------------------------------------

 

تو در من به خواب رفته ای

 

دیگر با صدای بلند نمی خندم

با صدای بلند حرف نمی زنم

دیگر گوش نمی دهم

به صدای باد

               دریا

                     پرنده

                             پاواروتی

پاورچین پاورچین می آیم و

                                 می روم

بی سر و صدا زندگی می کنم

تو در من به خواب رفته ای

 

---------------------------------------------------

مرگ دوست نداشتن توست
اگر مرا دوست نداشته باشی

دراز می‌کشم و می‌میرم

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است

                             و نه ناگهان محو شدن

مرگ دوست نداشتن توست

درست آن موقع که باید دوست بداری

 --------------------------------------------------------

 

همیشه دیر می آید
باید خودم

           باد را متقاعد کنم

                              که نوزد

باید خودم

          حرمت کلبه ام را

                              به دریا گوشزد کنم

زمین جای خطرناکی است

و کسی که

            باید بیاید

همیشه دیر می آید.

 ------------------------------------------------------------

تلفنی در جمجمه‌ام زنگ می‌زند
سال‌هاست

          تلفنی در جمجمه‌ام زنگ می‌زند

و من

      نمی‌توانم گوشی را بردارم

سال‌هاست شب و روز ندارم

اما بدبخت‌تر از من هم هست

او

همان کسی‌ست که به من زنگ می‌زند !

-------------------------------------------------

قول بده ...

 

قول بده که خواهی آمد

                         اما هرگز نیا!

اگر بیایی

همه چیز خراب میشود

دیگر نمیتوانم

اینگونه با اشتیاق

                  به دریا و جاده خیره شوم

من خو کرده ام

به این انتظار

به این پرسه زدن ها

                          در اسکله و ایستگاه

اگر بیایی

من چشم به راه چه کسی بمانم؟

-------------------------------------------------

 

این ماه با هیچ دستمالی از پنجره ها پاک نمی شود ...

 

تو ماه را

           بیشتر از همه دوست می‌داشتی

و حالا

ماه هر شب

                تو را به یاد من می‌آورد

می‌خواهم فراموشت كنم

اما این ماه

             با هیچ دستمالی

                              از پنجره‌ها پاك نمی‌شود ...

-------------------------------------------------------------

 



:: برچسب‌ها: شعر رسول یونان- اشعار رسول یونان-شعر-رسول یونان ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
جملات قشنگ و معنی دار
چهار شنبه 27 اسفند 1393 ساعت 16:18 | بازدید : 31433 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

آدم حق داره گاهی کم بیاره اما حق نداره برای کسی که دوسش داره کم بزاره !


-------------------------------------

دمش گرم … باران را میگویم ؛ به شانه ام زد و گفت :
“خسته شدی ؟ امروز تو استراحت کن ، من به جات می بارم”

-------------------------------------

از دورویی “دوری” کنیم … جای “دوری” نمی رود … !
-------------------------------------

آدما مثل عکس هستن …
زیادی که بزرگشون کنی ، کیفیتشون میاد پایین !

-------------------------------------

بعضیا از آدما مثل دوده میمونن ؛ بی خبر میان تو زندگیت میشینن و روزگارت رو سیاه می کنن …

-------------------------------------



:: برچسب‌ها: متنهای زیبا , جملات زیبا , نکته های خواندنی , زیباترین جملات , Cute texts ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
:: ادامه مطلب ...