به چشمان تو افتاد نگاه دل شیدام

همین بود و همین بود گناه دل شیدام

شدم حال به حالی که شد عشق جلالی

به سیر متعالی گواه دل شیدام

به هر ورطه که افتاد چه از داد و چه بیداد

سحر دید و سحر زاد پگاه دل شیدام

بگو با شب دیجور ز میخانه شود دور

که دارد همه منظور: تباه دل شیدام

تو ای آینه رخسار به خاطرکده بسپار

پلنگ و شب و کهسار و ماه دل شیدام

غم این تلخ روانسود که هرفتنه ازوبود

به جز چاله نیفزود به راه دل شیدام

جنون چهره برافروخت قوامیس خردسوخت

ز هر شعله که اندوخت ازآه دل شیدام

به آن باده که باقیست مرا میل تلاقیست

که در میکده ساقیست پناه دل شیدام.

---

ز بیداد خزان سوخت چو باغ دل شیدام

بهار آمد و افروخت چراغ دل شیدام

غزل دفتر خود را صمیمانه گشودند

دو قمری که رسیدند سراغ دل شیدام

بیا پنجره بگشای که پشت شب اوهام

پگاه ملکوت است فراغ دل شیدام

مراحس غریبیست دراین واحه ی تردید

که طوبای یقین سوخت چوتاغ دل شیدام

ز میخانه ی تسنیم مگرچشمه گشودند

که گلجوش بهشتست به راغ دل شیدام

اگرشرب طهوراست من ومستی جاوید

اگر باده ی نوراست:ایاغ دل شیدام

به ترحیب ملک بودکه درپرده نمودند

شقایق شده پیوند به داغ دل شیدام

-----------------------------------------------------------

عشق یک اتفاق ساده نبود

حاصل جمع یک اراده نبود

در گذرگاه لاله های بهار

بوته خار کنار جاده نبود

مثل عقل ذلیل هر جایی

قابل سوء استفاده نبود

یا چو اشک ریای زهد فروش

حقه باز و حرامزاده نبود

در گلستان یاس پرور حسن

سرو از پای اوفتاده نبود

محفل رندهای یکدله را

جز عبور شمیم باده نبود

تحفه ای ازگشاده رویی داشت

دستهایش اگر گشاده نبود

-----------------------------------------------------------

من و یک صبح بارانی دگر هیچ

ملاقاتی خیابانی دگر هیچ

کنار باجه ای زیر درختی

تقاضای غزلخوانی دگر هیچ

از آن پیداترین خورشید عمرم

تبسمهای پنهانی دگر هیچ

وزآن گیسو که تارش پود جان است

نصیب دل پریشانی دگر هیچ

ملامت دیدن و حسرت کشیدن

غم و سر در گریبانی دگر هیچ

تلاقی چون که با هم چشمها کرد

به بار آمد پشیمانی دگر هیچ

دل من بوم بام آرزوها

گذر دارد به ویرانی دگر هیچ

ز کجراهی که آغازش خطر بود

------------------------------------------------------